Schaatspakken

Met verwondering heb ik vorig weekend naar schaatsen gekeken. Ik bedoel de schaatspakken. Die zijn tegenwoordig allemaal erg aerodynamisch. Elke honderdste van een seconde telt. Het verschil tussen een gouden plak en een vijfde plaats. Maar er zijn grenzen.

En die grenzen werden vorige week overschreden. En dan heb ik het niet over het nieuwste wereldrecord van Sven Kramer. Letterlijk alles is te zien in de schaatspakken van tegenwoordig. Hoe is de schaatser geschapen, is hij linksdragend of misschien opgewonden, omdat hij langs de kant een lekker hapje ziet.

"Wat ging er door je heen?", vraagt de interviewer. "Ik had nog wat recht te zetten van gisteren en ik denk dat het zo wel geslaagd is", zei de Fries na afloop. Ik wil het allemaal niet weten.

Maar ook bij de schaatster zit je met het schaamrood op je kaken te kijken. Was je blij dat de leggings eindelijk uit de mode waren, krijg je dit. Van mij hoeft het allemaal niet. Er mag nog wat te raden overblijven. En er zitten ook kinderen naar schaatsen te kijken, hè.

De tv heeft eveneens zijn verantwoordelijkheid. Moet het nou echt zo close in beeld gebracht worden? Je kunt de schaatser m/v toch ook vanaf de middel in beeld brengen. En dan het begeleidende commentaar. "Hij geeft alles". Nou ja, zoveel hoeft ook weer niet.

Volgend seizoen introduceert de sponsor waarschijnlijk weer nieuwe pakken. Ik zie de presentatie al voor me. "Dit is nog strakker om het lichaam en dus nog aerodynamischer." Arme schaatsers! Ik hoop niet dat ze veel media-aandacht krijgen.

Een beetje waardigheid mag toch wel. Ik zou zeggen dan maar een seconde of twee langzamer en geen gouden plak. Ik ga niet voor l.l schaatsen.